Yazdan kalma bir sabaha uyandım bugün, sonbaharın sarı renkleri üzerinden güneş parlıyordu. Uçmak için bundan daha güzel bir gün olamazdı. Keyifle kahvaltımı yapıp uçuş için hazırlandım. Tek başıma gitmek istemiyordum, benim gibi uçmayı seven Meltem’i aradım ve iki saat içinde hazırdık.

Suların keyifle taşlardan sıçradığı deniz kenarından havalanmaya karar verdik, uçurumdan aşağıya doğru bakınca denizi görmek uçmayı daha da keyifli hale getiriyordu. Ancak gözardı ettiğimiz nokta rüzgardı, rüzgar yüzünden denizin üzerinden uçamadık ve ormana doğru çevirdik rotamızı.

Meltem yanımda heyecanla “Yüksel!” diye bağırıyordu, tam yükselmeye başlıyordum ki artık çok geçti… Uçağım bir ağacın tepesindeydi, etrafta kimse olmaması ve birinin üzerine düşmemesi büyük şanstı. Meltem hala yanımda yüksel demeye devam ediyordu. Onu duymazlıktan gelerek ağaca sıçramaya çalıştım, ben sıçradıkça Meltem daha da yüksek sesle yüksel diyordu. En sonunda dayanamadım, zaten uçak düştü artık yeter mi sence dedim ve o anda Meltem’in kendi uçağına yüksel dediğini farkettim.

Uçağının yükselmesi için kolunu ittikçe bir yandan bağırıyor bir yandan da yerinde sıçrıyordu. Rüzgarın yön değiştirmesiyle uçağının rotasını denize çevirdi. İşte şimdi tam hayal ettiğim yerdeydi uçak denizin üstünde özgürce uçuyordu. Tam fotoğraf çekmek üzereydim ki Meltem’in uçağı da döne döne denize düştü. Bir an ne diyeceğimi şaşırdım. Uçaklarımız kullanılamaz hala gelmişti, ben yine şanslıydım en azından ağaçtan alıp tamir etmeyi deneyebilirdim ama Meltem’in öyle bir şansı yoktu; çok sevdiği uçağı mavi sulara gömülmüştü.

İkimizde mavi sulara bakarak uçağa veda ediyorduk ki etraftamızda insanların coşkulu alkışlarıyla yerimizden sıçradık. Neden alkışladıklarını anlamaya çalışırken dalgaların Meltem’in maket uçağını kıyıya getirdiğini gördük. İkimizde uçaklarımızı alıp eve doğru giderken nasıl tamir edebileceğimizi planlamaya başlamıştık bile.

***Sanırım en zorlandığım kelime oldu Sıçrama… Yeni kelime Atölye…