Uzun süredir hikayelerimin arkasına saklanıp, hikaye dışında bir şey yazmadım. Hikaye yazmak çok hoşuma gitti, okuyanların olumlu yorumları beni daha çok yazmak için motive etti. Keyifle yazdım. Bu aralar ise ne hikaye ne sabah sayfaları hiç bir şey yazmıyorum, yazamıyorum.

İki senedir sabah sayfalarını tatiller dışında düzenli yazdım. Sayfalarımın başına her oturuşum, benim için bir ritüel olmuştu; kahvemi demleyip mis gibi kahve kokusuyla kalemi elime alıyordum ve kelimeler daha farkına varamadan sayfaları dolduruyordu. Bugünlerde ise o kelimeler bir türlü sayfalarla buluşamıyor ve fark ettim ki sabah sayfalarından uzaklaştıkça blogumdan da uzaklaşıyorum. Sadece blog olsa iyi, çok sevdiğim kanaviçelerimi elime almak istemiyorum. Normalde 1-2 günde bitebilecek işler haftalarca elimde oluyor, bittikten sonra fotoğraflamak için de uzun süre bekliyorlar ki fotoğraflarını çekmek de ayrı bir keyif verir bana. Sonra yapmak zorunda olduğum ev işleri desen, benden uzak olsun diyorum.

Bahar yorgunluğu mu kapımı çaldı diye düşünmeye başladım…

Sonra…

Bir de baktım ki fransızca kursum ve çalışmalarım neredeyse tüm zamanımı alıyor. Ve diyorum ki şimdi yeni hikaye yazmayabilirim, beni yoran kanaviçe şablonları yapmayabilirim, mükemmel fotoğraf karesini çekemeyebilirim; önemli değil… Ve bunun için kendime yüklenmem anlamsız.

İçimde büyüyen hikayeler biriktiriyorum, bir gün onlar da kalemle buluşucak. Yeni kanaviçe şablonları görüyorum, kumaşla bütünleşecek. Yeni kareler hayal ediyorum, fotoğrafta ölümsüzleşecek. Sadece, şu an zamanı değil…

Ve kendime hatırlatıyorum, her gün bambaşka bir gün ve her gün farklı bir şeyi yapmaktan hoşlanabilirsin; bazen yazarsın, bazen işlersin, bazen sadece kahveni içip camdan dışarı bakarsın…

Hikayeler tekrar ne zaman gelir bilmiyorum ama bir şekilde yazmaya devam…