İki hafta öncesine kadar kitaplarımdan asla vazgeçemem onlar benim için önemli diyordum ancak düşününce mantıklı bir yaklaşım olmadığına karar verdim. Tüm kitaplığımı elden çıkarmadım, bu benim için fazla radikal bir karar olurdu. Ne yaptım peki?

İlk aşamada üniversite ders kitaplarımı hiç düşünmeden ayırdım: Yüksek lisansımı yaptım, tekrar okula veya akademik hayata dönmeyi düşünmüyorum ki öyle olsa bile üniversitelerin kütüphaneleri ve internet ne güne duruyor araştırmalar için, hepsi raflardan çıktı. Şimdiye kadar ders notlarım da dahil olmak üzere ne diye kitaplığımda yer kaplamışlar merak içerisindeyim.

Sonra, çerez kitap diye adlandırdığımız, plajda, tatilde üstünde çok düşünmeden okuyabileceğimiz türdeki kitaplarımı ayırdım. Onları kitaplığımdan çıkartınca açılan alan beni biraz daha kitabı gözden çıkarmak için teşvik etti diyebilirim. İkinci aşamada okuduğum ama tekrar okumak istemediğim, kitaplığımda yıllarca dursa bile elime alıp okumayacağımı bildiğim kitaplarımı ayırdım. Kitaplığımda şimdi en sevdiğim yazarların kitapları var, bir de tekrar okumayı düşündüğüm kitaplarım ve çocuk yetiştirme, sadeleşme ile ilgili birkaç kitap. O, tekrar okumayı düşündüğüm kitapları da eğer ki bir sene içinde okumazsam elimden çıkarmayı düşünüyorum.

Geçtiğimiz haftalarda eşim kitaplığını elden geçirmişti ve itiraf ediyorum onun sadece değer verdiği kitapları olan kütüphanesini gördükçe kendi kitaplığım bana fazla gelmeye başlamıştı. Hayalim kendime ait bir kütüphanem olması diyordum ama aslında değilmiş. Şimdi gerçek hayalimin farkına vardım; hayalim sevdiğim kitaplardan oluşan bir kitaplığımın olması, okuduğum her kitabın içinde olduğu bir kütüphane değil.

Burada iki paragrafta anlatınca sanki çok çabuk vazgeçmişim gibi geldi bırakamam dediğim kitaplarımdan. Sadeleşme isteyip de kitaplarından zor vazgeçenleri ikna etmez bu yazı, ben kitaplarımla sadeleşmiyorum kardeşim derler ki haklılar. Bende kitaplarımı en sona bırakmayı düşünüyordum elemek çok zor geliyordu, çerez dediğim kitaplarımdan bile vazgeçmek istemiyordum. İyi de ne oldu da bana bu kadar kolay vazgeçebildim, şu anda yazarken eminim ki sadeleşme hakkında okuduğum blogların ve kitapların etkisi çok fazla oldu.

Bir şeyi atarken kendinize ve eşyanıza iki soru sorun diyorlar sadeleşme sürecinde;

• Benim için gerekli misin? Bir işlevin varsa sen olmasan da bu işi yapabilir miyim?
• Seni seviyor muyum? Bana mutluluk veriyor musun?

İşte çok basit iki soru, ilk soruyu kitaplar için sormak zor. Kitapları sıradan bir eşya gibi değerlendiremeyiz. Gerekli olup olmaması ucu açık bir soru ama ikinci soruyu sormak bence daha mantıklı. Sen nasıl yaptın derseniz, aslında biraz farklı sorular sordum. Kitapları tek tek elime aldım ve sen olmasan benim için ne değişir diye sordum kendilerine. Bence eksikliğimi hissetmezsin diyenlere, ikinci bir soru sordum, seni tekrar okur muyum diye. Yukarıda da belirttiğim gibi okurum dediklerimi tekrar yerlerine yerleştirdim. Kimisi de bana ben kitaplığında olmasam bence kitapçılarda beni tekrar ararsın dedi, işte onları hiç başka soru sormadan geri koydum yerlerine.

Aynı eleme sürecini tıpkı giysilerdeki gibi 6 ay sonra tekrar yapmayı düşünüyorum. Raflarda hiç okunmadan duracaklarına okumak isteyen birilerinin evine gitsinler. Benim kitaplığımda da elime aldığımda her birinin bana mutluluk verdiği kitaplarım olsun.

Okumayı seviyorsun, yeni kitaplar almayacak mısın derseniz, eşimin Kindle ile okumayı planlıyorum. Okumak istediğim kitapları e-kitap olarak okuyup, bu kitap benim kitaplığımda yer almalı dediklerim olursa onları kitaplığa dahil etmeyi planlıyorum, sevdiğim birkaç yazarın kitapları hariç. Ne kadar sadeleşirsem sadeleşeyim, kitabın kokusunu içine çekerek okumanın keyfi bambaşka…

Sadeleşmek güzeldir…

Bunlarda ilginizi çekebilir...

Sadeleşme Yolunda Sadeleşmek Güzeldir Evrenin bana mesajı var: Azla Mutlu Olmak… Sadeleşiyorum, peki koleksiyonlarım…