Dün oğlumla okuldan sonra parka gittik, o parkta oynarken bende hayran hayran etrafımdaki ağaçlara baktım, daldan dala konan kuşları izledim, çocukların ve kuşların seslerini dinledim. Parkta geçirdiğimiz 2 saatin sonunda yenilendiğimi ve enerjimin arttığını hissettim. Eve giderken kendime söz verdim; yarın kuş sesleri eşliğinde yazıyor olacağım dedim.

Bu sabah uyanırken uzun süreden beri ilk defa alarmsız gözlerimi açtım, odamıza sabah güneşi geliyormuş, yeni fark ettim. Ev halkı okul ve iş için hazırlanırken bende etrafı toparlayıp parka gitmeye niyetlendim. Ne de olsa bir gün önce kendime söz vermiştim, kuş sesleri eşliğinde yazacaktım. Oğlumu okula bırakmak için dışarı çıktığımda ise ne yazık ki sözümde duramayacağımı anladım. Daha çocuğu okula bırakmadan yapacağım işleri kendime sıralamaya başladım.

Uygun Zaman yazımda da bahsettiğim gibi evdeki yapılacak işlerden önce kendime zaman ayırıyorum ama bu sabah sözümü tutamadım. Parka gitsem en fazla bir saat içinde eve geri döneceğimi biliyorum, yine de tembellik yaptım. Bende yazılarımı yazmadan önce Mart ayında başladığım Sanatçının Yolu kitabını okumaya karar verdim, okuduğum satırlar ise elvan kendine verdiğin sözü yerine getirmeliydin dedirtti:

Küçük ve somut yollarla kendinize iyi davranmayı deneyin. Buzdolabına bakın, kendinizi iyi besliyor musunuz? Çoraplarınız var mı? Fazla bir takım çarşafınız var mı? Yeni bir ev bitkisine ne dersiniz? Ya da işe araba sürerken uzun yolda kullanabileceğiniz bir termos?

Kendimize iyi davranmak aslında ne kadar kolay değil mi? Benim için bugün kendime iyi davranma yolum kuş sesleri olacak, öğleden sonra soluğu parkta almaya niyetliyim. Sizde kendinizi iyi hissettirecek bir şey yapın bugün, hayat sorunlarla uğraşmak için çok kısa…. Ve gün biterken kendinize sorun, bugün sadece kendin için ne yaptın?

Sevgiler…