Ağustos ayına yeni bir hayat ile başladım: artık kurumsal bir iş hayatım yok, aslına bakarsanız şu anda bir iş hayatım yok. Yıllarca her sabah bu işe neden gidiyorum, yaptığım işi sevmiyorum diye söylendim durdum. Bugüne kadar ise bırakmaya hiç cesaret edemedim, ailelerimizin bizi yetiştirme tarzı olsun, yaşadığımız şartlar olsun, bize bir işin güvence olduğunu öğretti. Hep para olursa mutlu olunacağı empoze edildi, böyleyken de tabiki bir işe sahip olmak en önemli olgu oldu hayatımızda.

Günlerden bir gün koskoca 1.5 ayımı evde geçirmem gerekti, geçtiğimiz ocak ayında. O günlerde evde olma fikri iyice kafamda şekillenmeye başladı; uzun süredir ilk defa kendimi mutlu hissediyordum sebepsiz yere ve tek değişen işe gitmemekti. Şubat ayında iş başı yaptığım günden itibaren tek isteğimin evde olmak olduğunu farkettim.

Önce istifa etmemi geçerli gösterecek bir sebebin olması gerektiğini düşündüm, hem ailemi hem kendimi ikna edebilmek için. Belki yeni bir beyaz yaka iş belki kendi işimi kurmak… Ama biliyordum ki beyaz yaka iş olmadığı sürece aile büyüklerini ikna edemezdim. Bu noktada kendime dürüst olmam gerektiğini farkettim: beyaz yaka bir işte çalışmak bana istediğim işe gitme motivasyonunu sağlayacak mıydı? Cevabımın hayır olduğunu fark ettiğim an istifa etmeye karar verdim. Tabi kararımı eşim desteklemese uygulamak hiç de kolay olmazdı.

Herkes soruyor elvan şimdi ki planın ne diye, şimdilik tek planım kendimi dinlemek… Sonrası için ise gün ne getirirse o diyorum. Şimdilik zaten yıllık izinde gibiyim, bol bol dinlenerek günlerimi geçiriyorum. Yeni hayatta bol bol yazmak istiyorum ama şimdilik ona da söz veremiyorum, gün ne getirecek birlikte göreceğiz (#128521#)

Sizlere de kısa bir durum bildirimi olsun bu yazım, sevgiyle kalın…

Bunlarda ilginizi çekebilir...

Oyuncak Bebek Alice Harikalar Diyarında Bir Vize Macerası… Çandarlı…