İzmir’deki son evin, çok uzun süre bu evde oturacağını düşünüyordun, kimseye itiraf etmesen de sıra dışı bir şey olmadığı sürece burada yaş almak istiyordun; sadece yaklaşık olarak 7 sene oturdun bu evde.

İlk taşındığınız eylül gününü hatırlıyor musun, bu sefer ilk evindeki acemiliğini yapmayıp taşınma izini almıştın. Eşyalar gelir gelmez de sanki izinli değilmişsin gibi yerleştirmeye başlamıştın, mutfağı bitirdiğinde sabaha karşı dörttü ve mutlu bir şekilde yatağına gitmiştin.

Salonu yerleştirmen ise evi bırakıncaya kadar devam etti diyebilirim. Kocaman mobilyalarını en azından yılda bir kez sıkılıp değiştirirdin; genelde koltuklar salonda gezindi bazen de büfe ve konsol… Her değişimden sonra da kendini huzurlu hissettin, seviyorsun eşyalarla oynamayı.

Küçük sıpanı bu evde kucağına aldın, hastaneden çıkıp eve geldiğinizde ev gözüne daha bir yuva gibi gelmeye başladı. Küçük sıpa ile birlikte sende bu evde büyümeye başladın aslında, anne olmanın nasıl bir şey olduğunu öğrendin.

Küçük sıpa 1.5 yaşlarındayken hevesle balkona çiçekler ektin, çiçeklerle orası da hayat bulsun istedin ama çiçeklere bakmakta çok istikrarlı olduğun söylenemez.

El işini hayatına aldıktan sonra bu evde bir hobi odan olsun istedin ama hep erteledin, bankada çalışırken böyle bir şeye ne gerek var dedin kendine. Bankadan ayrıldıktan sonra ise çok uzun kalmadın 3J – 11 numaralı dairede…