Otuzlu yaşlardayım aslında, hatta tam olarak söylemek gerekirse 32 yıl 9 aydır bu dünyada yer işgal ediyorum. Yaşını söylemeye çekinen birisi olmadığım gibi yaşımı gösteren bir fiziksel görünüşe sahip değilim. Peki, nereden çıktı şimdi böyle bir başlık diyebilirsiniz; sahi nereden çıktı?
Oğlumu uyutmuş pencereden bakındığım sırada “dışarısı şu anda soğuk ama camın arkasından sanki bir eylül akşamı görüntüsü var” diye düşünürken buldum kendimi. Sonra dedim ki zaman nasıl da hızlı geçiyor çok değil sadece 4 yıl önce aynı camın önünde kucağımda oğlumla eşimin işten gelmesini bekliyordum. O zaman henüz 4 aylık olan oğluma dünyayı anlatıyordum, şimdi ise o yatakta uyurken zamanın nasıl geçtiğini düşünüyorum. Tam bunlar aklımdan geçerken ben kaç yaşında oldum acaba dedim kendime ve en son bu soruyu 21’e gün sayarken sorduğumu fark ettim.
Ve 21.yaşım; hayatımın dönüm noktalarından birini yaşadığım yaş, aslında büyüdüğüm yaş… Belki de o yüzden kendimi hala 21 hissediyorum, büyümek istemediğimden, büyümenin getirdiği sorumlulukları taşımak istemediğimden… Henüz kendimde çözemedim neden hala 21’im…
Kendime yaşımı sorduğum sırada da aklıma yeni bir soru geldi: bana en son ne zaman kaç yaşındasın demişlerdi? İşte bunu gerçekten hatırlamıyorum, genelde insanlar kaç yaşındasın sorusunun biraz daha üstü kapalı olanı kaçlısın diye soruyor sanki ya da bana hep onlar denk geldi. Bu soruyu duyduğumda ise Çandarlı’daki, annemlerin yazlığındaki ilk günlerimiz aklıma geliyor. 15 yaşım ve sonrası orada geçti, ilk arkadaşlıklarımızdan grubun en küçükleri arasındaydım ve 85’li olduğumu söylediğimde küçük olarak algılanıyordum, ailenin de küçüğü olmamdan sanırım hala 85 doğumluyum dediğimde kendimi küçük hissediyorum. Belki de o yüzden hala 21’im.
İlk iş hayatına başladığımda 23’tüm sanırım yoksa 24 mü? Üniversiteyi bitirmiş olduğum halde beni lise stajyeri sanıyorlardı belki de ondan hala 21’im.
26.yaşımı doldurduğum yaz evlendim ancak 4 yıl 4 ay önce kucağıma aldığım oğlumdan öncesinde de hala 21’dim. Oğlumla biraz büyüdüm diyordum, öyle sanıyordum ama onun hayata ilk alışma dönemi geçip çocukluğa adım attığı bugünlerde diyorum ki ben hala 21’im.
Ve şuanı düşünüyorum 21’in üzerinden tam 11 yıl geçmiş, sahi o zaman ki elvan ile şimdiki elvan arasında ne değişti? Daha lise yıllarında mottom “uçurumun kenarında olsan bile sırf bu dünyaya gıcıklık olsun diye gülümse” idi. Şimdi mottom da uçurum kelimesi yer almasa da “inadına gülümse” diyorum. Belki de o yüzden hala 21’im.
Yeni yeni hayaller kuruyorum yaşamım için, üniversiteden ilk mezun olduğum günün heyecanı var içimde, ya hayallerime ulaşırsam diye… Belki de o yüzden hala 21’im.
Sahi siz kaç yaşındasınız?
77 ekim doğumluyum….bazen çok yaşlı bazense o kadar kıpır kıpır hissediyorum ki.. çevreme göre asla yaşımı göstermeyen çocuk ruhlu çılgının tekiyim.
40 yaş ağır geldi ama… sanırım sorgulamalarım arttı…
O an ki ruh halimiz yaşımızı belirliyor aslında, nufüs kağıdındaki değil hissettiğimiz yaştayız hepimiz. çok klasik bir söylem farkındayım ama durumu gerçekten özetleyen cümle bu… bazen hayatın yükü o kadar fazla geliyor ki yaşlandık diyoruz, bazen de yüzümüzdeki gülümseme bizi 15 yaşında gibi hissettiriyor…