İlk defa bu kadar uzun süre ara verdim bloguma, değil bir kelime yazmak ayarlarına bile bakmadım, bakamadım. Kendime en büyük bahanemi sundum: Zaman yok! Gerçekten öyle miydi?
Pandemi süresinde mış gibi hayatların olduğu sosyal medyada bir çok kişinin yaratıcı bir döneme girmiş olduklarını izledim, bazıları gerçekten öyleydi belki ama bence çoğu öyleymiş gibi gösteriyordu. Benim evde kal dönemimde ise en büyük yaratıcılığım kanaviçelerim oldu, bol bol işledim. En sevdiğim yazma eyleminde ise günlüğüme bile yazamaz oldum.
Sonra okullar açıldı ve bir de baktım günlüğüme her gün yazar hale gelmişim. Ve dedim ki benim bahanem zaman falan değil, sadece yazmak için sessizlik olması gerekiyor. Oğlum evdeyken o sessizlik anları çok kısa süreli oluyor ve yazmaya yetmiyor. Evet, yine bahane uydurmuşum kendime, yazmak isteyen bir şekilde o sessizliği sağlardı. Artık bahanelerin arkasına saklanmayı bırakıp geri döndüm demek istiyorum ve bol bol anlatmak, yazmak, belki küçük hikaye denemeleri yapmak…
Aklımda olanları keyifle anlatacağım günlere merhaba diyelim o zaman… Sizlerinde yaz dediğiniz bir konu varsa yorumlarını bekliyorum ve diyorum ki artık buradayım 🙂
Bahaneler, bahane oldukları fark edildiğinde etkisiz olurlar. Harikasınız…
Ne kadar doğru bir cümle… çok teşekkürler 🙂